வேளாண்மை, நில சீர்திருத்தங்கள் மற்றும் உணவு பாதுகாப்பு (Agriculture, Land Reforms, and Food Security)

வேளாண்மை (Agriculture)

இந்தியப் பொருளாதார அமைப்பிற்கு வேளாண்மையே முதுகெலும்பாக விளங்குகிறது. நம் நாடு தொன்று தொட்டு விவசாய நாடாகவே விளங்கி வருகிறது. இன்றும் நாட்டின் எதிர்காலம் வேளாண் உற்பத்திப் போக்கைப் பொறுத்தே அமையும்.

பொருளாதாரத்தில் வேளாண்மையின் பங்கு (Role of Agriculture in the Economy)

1. நாடு வருமானத்தில் வேளாண்மையின் பங்களிப்பு (Contribution to National Income): 1950-ம் ஆண்டுகளில் நாட்டின் வருமானத்தில் பாதிப் பகுதி வேளாண்மை மற்றும் அதைச் சார்ந்த செயல்பாடுகள் மூலம் கிடைத்தது. 2002-2003 ஆம் ஆண்டில் இது 25% ஆக சரிந்தது. இன்றைய நாட்களிலும் கூட நாட்டின் வருமானத்தில் வேளாண்மை பெரும் பங்கு வகிக்கிறது.

2. வாழ்க்கைக்கு ஒரு அடிப்படை ஆதாரம் (Source of Livelihood): வாழ்க்கைக்கு பிழைப்பூட்டும் ஆதாரமாக வேளாண்மை திகழ்கிறது. பத்து நபர்களில் ஒவ்வொரு 6 நபரும் வேளாண்மையைச் சார்ந்தே வாழ்கின்றனர்.

3. வேலை வாய்ப்பளித்தல் (Employment Generation): கிராமப்புறங்களில் 70% மக்கள் வேளாண்மையையும் அதனைச் சார்ந்த தொழில்களையும் சார்ந்தே உள்ளனர்.

4. தொழில் துறை முன்னேற்றம் (Industrial Development): பருத்தி மற்றும் சணல் தொழிற்சாலைகள், சர்க்கரை ஆலைகள், நெசவாலைகள், நெல் உமி நீக்கும் ஆலைகள், நார் மற்றும் காதி தொழில்கள் முதலியன வேளாண்மையைச் சார்ந்துள்ளன.

5. பன்னாட்டு வாணிபம் (International Trade): தேயிலை, எண்ணெய் பிண்ணாக்கு, கனி, காய்கறிவகைகள், வாசனைப் பொருட்கள், புகையிலை, பருத்தி, காபி, சர்க்கரை போன்றவை ஏற்றுமதியில் முக்கியப் பங்கு வகிக்கின்றன.

இந்திய வேளாண்மையின் வளர்ச்சி திறன் (Productivity of Indian Agriculture)

இந்திய வேளாண்மையின் உற்பத்தி திறன் மற்ற நாடுகளுடன் ஒப்பிட்டு பார்க்கும்போது குறைவாகவே உள்ளது. இதற்கான காரணங்கள்:

• மக்கட்தொகைப் பற்றிய காரணங்கள்: அதிக மக்கள்தொகை அழுத்தம், குறைந்த வேலைவாய்ப்பு, விளை நிலங்களின் குறைந்த பரப்பளவு.
• பொதுவான காரணங்கள்: வேளாண்மையில் அதிகப்படியான தொழிலாளர்கள், ஊக்கமற்ற கிராமப்புற சூழ்நிலை.
• தொழில்நுட்ப காரணங்கள்: ஏழ்மையான இடுபொருள்கள், பழமையான முறைகள், பற்றாக்குறையான பாசன வசதிகள், உழவர்கள் கடனில் மூழ்கிய நிலை, போதுமான ஆராய்ச்சியின்மை.

இந்தியாவில் வேளாண் பயிர்கள் (Major Crops in India)

இந்தியாவின் முதன்மையான உணவுப் பயிர்கள் அரிசி, கோதுமை, சோளம், தானியங்கள் மற்றும் பருப்பு முதலியனவாகும். பணப்பயிர்கள் கரும்பு, சணல், பருத்தி, தேயிலை, காப்பி, நிலக்கடலை மற்றும் எண்ணெய் வித்துக்கள் முதலியனவாகும்.

பயிர் வகைகள்	1950-51	1980-81	1980-2001
அனைத்து வகை பயிர்கள்	100	100	100
உணவு தானியங்கள்	74	80	75
பணப் பயிர்கள்	26	20	25

1949-1965 வரை உணவு தானியங்கள் உற்பத்தி 55 மில்லியன் டன்னிலிருந்து 89 மில்லியன் டன்னாக அதிகரித்தது (ஆண்டு வளர்ச்சி 3.2%). பசுமைப் புரட்சிக்குப் பின் 1965-2001 வரை உற்பத்தி 195.9 மில்லியன் டன்னாக உயர்ந்தது (ஆண்டு வளர்ச்சி 2.2%).

முக்கிய வேளாண் திட்டங்கள் மற்றும் கொள்கைகள் (Key Agricultural Schemes and Initiatives)

1. தேசிய உணவு பாதுகாப்பு கழகம் (National Food Security Mission)

சராசரிக்கும் குறைவாக உற்பத்தித் திறன் உள்ள மாவட்டங்களை இலக்காகக் கொண்டு, அரிசி, கோதுமை மற்றும் பருப்பு வகைகளின் உற்பத்தி மற்றும் உற்பத்தித் திறனை உயர்த்துவது இதன் நோக்கம். மேம்படுத்தப்பட்ட விதைகள், மண் சரிப்படுத்தும் இரசாயனங்கள், பண்ணை எந்திரங்கள் போன்ற தொழில்நுட்பங்கள் மூலம் 2011-12 ஆம் முடிவில் 10 மில்லியன் டன் அரிசி, 8 மில்லியன் டன் கோதுமை மற்றும் 2 மில்லியன் டன் பருப்பு வகைகள் கூடுதலாக உற்பத்தி செய்யப்பட்டது.

2. ராஷ்ட்ரீய க்ரிஷி விகாஸ் யோஜனா (Rashtriya Krishi Vikas Yojana - RKVY)

வேளாண்மை மற்றும் அதனைச் சார்ந்த பிரிவுகளில் உற்பத்தி மற்றும் உற்பத்தித்திறனை அதிகரிக்கவும், மாநிலங்கள் தங்கள் விருப்பப்படி திட்டங்களைத் தீட்டி நிறைவேற்றவும், பொது முதலீட்டைப் பெருக்கவும் இத்திட்டம் 2007-ல் தொடங்கப்பட்டது.

3. தேசிய தோட்டக்கலை இயக்கம் (National Horticulture Mission)

தோட்டக்கலைத் துறையின் வளர்ச்சிக்காக தொடங்கப்பட்டது. தரமான செடிக் கன்றுகளை வழங்குதல், பயிரிடும் பரப்பைக் கூட்டுதல், தொழில்நுட்ப மேம்பாடு, அறுவடைக்குப் பிந்தைய மேலாண்மை மற்றும் சந்தையை மேம்படுத்துதல் ஆகியவை இதன் நோக்கங்களாகும்.

4. இ-சௌபல் (e-Choupal)

கிராமப்புற விவசாயிகளுக்கு இணைய வசதி மூலம் வேளாண் தொழில்நுட்பங்களைக் கற்றுக் கொடுத்து, பொருட்களின் தரத்தையும் வாழ்க்கைத் தரத்தையும் மேம்படுத்துவதே இதன் குறிக்கோள். இது இடைத்தரகர்களை ஒழித்து விவசாயிகள் நேரடியாக பயனடைய உதவுகிறது.

5. தேசிய கூட்டுறவு சந்தை (NAFED)

1958-ல் தொடங்கப்பட்ட இதன் நோக்கம், கூட்டுறவு சந்தையை ஊக்குவிப்பதன் மூலம் விவசாயிகளுக்கு பலன்களைப் பெற்றுத் தருவதாகும். இது சந்தையை ஒருங்கிணைத்தல், வேளாண் பொருட்களை சேமித்தல், இயந்திரங்களை விநியோகித்தல் மற்றும் ஏற்றுமதி இறக்குமதி செய்தல் போன்ற பணிகளை மேற்கொள்கிறது.

6. வேளாண் காப்பீடு (Agricultural Insurance)

2002-03 பட்ஜெட்டில் இந்திய வேளாண் காப்பீட்டு நிறுவனம் (AIC) அறிவிக்கப்பட்டது. இது விவசாயிகளின் தேவைக்கும் நீடித்த வேளாண்மை வளர்ச்சிக்கும் உதவுகிறது. AIC, தேசிய வேளாண் காப்பீட்டு திட்டத்தை (NAIS) நடைமுறைப்படுத்தியது.

7. தேசிய வேளாண் காப்பீட்டு திட்டம் (National Agricultural Insurance Scheme - NAIS)

இயற்கைச் சீற்றம், பூச்சி மற்றும் நோய் தாக்குதலால் சேதமடைந்த பயிர்களுக்கு காப்பீடு மற்றும் நிதி உதவியை அளித்தல். விவசாயிகளை உயர் தொழில்நுட்பங்களைப் பயன்படுத்த ஊக்குவித்தல் மற்றும் பேரிடர் காலங்களில் வருமானத்தைச் சமன்படுத்துதல் இதன் நோக்கங்கள்.

8. மாற்றியமைக்கப்பட்ட தேசிய வேளாண் காப்பீட்டு திட்டம் (Modified NAIS - MNAIS)

இத்திட்டத்தில் பயிர்களுக்கு முனைமம் செலுத்தப்படுவதால் உரிமை கோரும் உரிமை காப்பீட்டாளர்களுக்கு உண்டு. முக்கிய பயிர்களுக்கான காப்பீட்டு அலகு கிராம பஞ்சாயத்து ஆகும்.

9. நீடித்த வேளாண்மைக்கான தேசிய இயக்கம் (National Mission for Sustainable Agriculture - NMSA)

காலநிலைக்கு ஏற்ப உற்பத்தி முறையை மாற்றுவது இதன் நோக்கம். இது மண் வள மேலாண்மை, திறன்மிகு நீர் ஆதார மேலாண்மை போன்றவற்றை ஊக்குவிக்கிறது.

பசுமைப் புரட்சி (Green Revolution)

1966-1967 ஆம் ஆண்டு இந்தியாவில் பசுமைப் புரட்சி அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இதன் மூலம் வேளாண்மைத் துறையில் புதிய தொழில்நுட்பங்களும், இரசாயன உரங்களும், அதிக மகசூலைத் தரும் விதைகளும் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. இதனால் வேளாண் உற்பத்தி பன்மடங்கு அதிகரித்தது.

இரண்டாம் பசுமைப் புரட்சி (Second Green Revolution)

பதினோராவது ஐந்தாண்டு திட்டத்தின் போது அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இதன் முக்கிய நோக்கங்கள்:

• ஆண்டு வளர்ச்சியை 4% உயர்த்துதல்.
• பாசன வசதி பெற்ற பகுதிகளில் உற்பத்தியை இரண்டு மடங்காக உயர்த்துதல்.
• நீர் மேலாண்மை, மண் வளம் மற்றும் பலவிதமான பயிர்களை விளைவித்தல்.
• கால்நடை வளர்ப்பு மற்றும் மீன்பிடித் தொழில்களை ஊக்குவித்தல்.
• விவசாயிகளுக்கு கடன் மற்றும் சந்தை வசதிகளை அதிகரித்தல்.

தேசிய விவசாயக் கொள்கை 2000 (National Agricultural Policy 2000)

20 ஆண்டுகளுக்குள் வேளாண் உற்பத்தியை 4 சதவீதத்திற்கும் மேலாக உயர்த்துவது இதன் நோக்கம். ஒப்பந்த விவசாயம் மூலம் தனியார் பங்களிப்பை ஊக்குவித்தல் மற்றும் விவசாயிகளுக்கு விலை பாதுகாப்பினை அளித்தல் ஆகியவற்றை வலியுறுத்தியது. இக்கொள்கை "வானவில் புரட்சி" என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.

• பச்சை - வேளாண்மையின் ஒட்டுமொத்த வளர்ச்சி
• நீலம் - மீன் உற்பத்தி
• பழுப்பு - தோல் / கோகோ உற்பத்தி
• தங்கநிறம் - தோட்டத்துறை வளர்ச்சி / தேன் உற்பத்தி
• சாம்பல் - உரப்புரட்சி
• ஊதா - வெங்காய உற்பத்தி / இறால் உற்பத்தி
• சிவப்பு - மாமிசம் / தக்காளி உற்பத்தி
• வட்டம் - உருளைக்கிழங்கு
• வெள்ளி - முட்டை / கோழி உற்பத்தி
• நூல் - பருத்திப் புரட்சி
• கருப்பு - பெட்ரோலிய உற்பத்தி
• வெள்ளை - பால் உற்பத்தி (குறிப்பில் எண்ணெய் வித்துக்கள் என தவறாக உள்ளது, சரி செய்யப்பட்டுள்ளது)
• தங்கநூல் - சணல் உற்பத்தி

உணவு பாதுகாப்பு (Food Security)

உலக வங்கி (1986) வரையறைப்படி, "எல்லா மக்களும் எல்லா நேரத்திலும், போதுமான உணவைப் பெற்று ஆரோக்கியமாக வாழ்வது" உணவுப் பாதுகாப்பு ஆகும். ஒரு நாடு உணவுத் தன்னிறைவை அடைந்தாலும், நீண்ட கால அடிப்படையில் அனைவருக்கும் நம்பத்தகுந்த முறையில் சத்துள்ள உணவு கிடைப்பதை உறுதி செய்வதே உணவுப் பாதுகாப்புக் கருத்தாகும்.

நில சீர்திருத்தம் (Land Reforms)

நிலச் சீர்திருத்தம் என்பது நில உரிமையாளர், குத்தகைதாரர், மற்றும் நில மேலாண்மை ஆகியவற்றில் ஏற்படும் கொள்கை மாற்றத்தைக் குறிக்கும். இதன் நோக்கங்கள்:

1. சமதர்ம சமுதாய அமைப்பை அடைய வேளாண் அமைப்பை மாற்றுதல்.
2. நில உடைமையில் சுரண்டுதலைத் தடுத்தல்.
3. "உழவனுக்கே நிலம் சொந்தம்" என்ற கொள்கையை உறுதி செய்தல்.
4. வேளாண் உற்பத்தி மற்றும் உற்பத்தித் திறனை அதிகரித்தல்.

இந்தியாவில் நில சீர்திருத்த முறைகள்:

• தானாக முன்வந்து ஏற்றுக்கொள்ளுதல் (கூட்டுறவுப் பண்ணை).
• சட்ட திருத்தங்கள் மூலம் ஏற்றுக் கொள்ளுதல் (நிலங்களை ஒருங்கிணைத்தல்).
• கட்டாயப்படுத்துதல் (இடைத்தரகர்களை ஒழித்தல், நில உச்சவரம்பு).

வேளாண் அங்காடி மற்றும் நிதி (Agricultural Marketing and Finance)

வேளாண் அங்காடி (Agricultural Marketing)

வேளாண் பொருட்களை பரிமாற்றம் செய்யும் பொருளாதார செயல்பாட்டிற்கு வேளாண் அங்காடி என்று பொருள். இது விற்பனைக்குரிய உபரியைச் சந்தைக்கு கொண்டு வருகிறது.

விற்பனைக்குரிய உபரி (Marketable Surplus)

பண்ணைத் தேவைகளுக்கும், சொந்த நுகர்வுக்கும் போக எஞ்சியிருக்கும் உபரியே விற்பனை உபரியாகும். இது நில உடைமையின் அளவு, பயிர் உற்பத்தி, குடும்ப அளவு போன்ற காரணிகளால் தீர்மானிக்கப்படுகிறது.

இந்தியாவில் உணவு பிரச்சினைக்கான காரணங்கள்

வேகமான மக்கள்தொகை வளர்ச்சி, குறைவான வேளாண் உற்பத்தி திறன், இயற்கைச் சீற்றங்கள், பணப் பயிர்கள் வளர்ச்சி, நுகர்வுத் தன்மையில் மாற்றங்கள், பதுக்கல் மற்றும் கள்ளச் சந்தை ஆகியவை முக்கிய காரணங்களாகும்.

இந்திய அரசின் உணவுக் கொள்கை (Government's Food Policy)

• உணவு தானிய உற்பத்தியை அதிகரிப்பது.
• குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலையில் கொள்முதல் செய்வது.
• பொது பங்கீட்டு முறையை (PDS) நடைமுறைப்படுத்துதல்.
• தாங்கியிருப்பு திட்டத்தை (Buffer Stock) செயல்படுத்துதல்.

வேளாண் நிதி வழிமுறைகள் (Agricultural Finance)

விவசாயிகளின் நிதித் தேவைகளை பூர்த்தி செய்ய நிறுவன மற்றும் தனியார் மூலங்கள் உள்ளன.

• நிறுவனங்கள்: அரசுக் கூட்டுறவு சங்கங்கள், வணிக வங்கிகள், வட்டார கிராம வங்கிகள், நபார்டு வங்கி.
• தனியார் மூலங்கள்: வணிகர்கள், உறவினர்கள், நிலக்கிழார்கள்.

1. கூட்டுறவு கடன் சங்கங்கள் (Co-operative Credit Societies)

குறைந்த வட்டியில் குறுகிய மற்றும் நடுத்தர கால கடன்களை வழங்குகின்றன.

2. நிலவள வங்கிகள் (Land Development Banks)

நீண்ட கால கடன்களை நில அடமானத்தின் பேரில் வழங்குகின்றன. இதன் வரலாறு 1929-ல் சென்னையில் தொடங்கியது.

3. வட்டார கிராம வங்கிகள் (Regional Rural Banks - RRBs)

1975-ல் நிறுவப்பட்டது. சிறிய மற்றும் விளிம்புநிலை விவசாயிகள், வேளாண் கூலிகள் மற்றும் சிறு தொழில் முனைவோர்களுக்கு கடன் வழங்குகின்றன.

4. வேளாண்மை மற்றும் கிராம வளர்ச்சிக்கான தேசிய வங்கி (NABARD)

1982-ல் நிறுவப்பட்டது. இது வேளாண்மை, சிறுதொழில்கள், கைவினைத் தொழில்கள் போன்றவற்றிற்கு மறுநிதி வழங்கும் ஒரு உயர்நிலை நிறுவனமாக செயல்படுகிறது.

விவசாய பயிர்களும் முன்னணி உற்பத்தி மாநிலங்களும் (Major Crops and Leading Producer States)

• மேற்கு வங்காளம் - நெல், சணல்
• உத்திர பிரதேசம் - கோதுமை, கரும்பு
• கேரளா - ரப்பர், தேங்காய், நறுமணப் பொருள்கள்
• கர்நாடகா - கேழ்வரகு, காபி
• மகாராஷ்டிரா- கம்பு, சோளம்
• ஆந்திரா - புகையிலை, மிளகாய்
• குஜராத் - பருத்தி, நிலக்கடலை
• அஸ்ஸாம் - தேயிலை
• மத்திய பிரதேசம் - பருப்பு வகைகள்